Krachtige kruistocht

Wat is het een rijk gevoel om met dochter Olijf van 10 naar een prachtige film te gaan en beiden met tranen in de ogen de zaal te verlaten. Kruistocht in spijkerbroek was een film waar ik al langer naar uitzag en vandaag was het dan zover. De VdH had al een herinnering geschreven en eiste een echt eind. Ze zal de film moeten gaan zien en haar mening opnieuw moeten vormen. Maar het eind van de film is niet het belangrijkste wat is blijven hangen. De regisseur, Ben Sombogaart, is erin geslaagd een eigen werk te maken en tegelijk integer en creatief om te gaan met Thea Beckman's epos over Dolf. Dat is knap; Lasse Hallström lukte het met de Cider House Rules en deze film mag in het rijtje worden opgenomen. Het begin is volstrekt anders, maar na verloop van tijd kom je wel in de lijn van het boek. De 'belegering van Speyer' bezorgde Sjaak al direct koude rillingen. De hartvochtigheid, het gehuichel en de naïviteit van de Middeleeuwers wordt -net als Beckman dat doet- niet geridiculiseerd maar gewoon als onderdeel de tijdsgeest neergezet. De ontberingen die de kinderen, soms vroeg volwassenen, moeten ondergaan gaan door merg en been. En toch word je geraakt door de warmte en vriendschap die er ook in de groep is. Het handelen van Dolf wordt sterker en overtuigender en daarin wordt ook het boek gevolgd. In het boek is Dolf een leider, in de film meer een held, dat is wel een subtiel verschil. Maar net zoals het boek je raakt doet ook de film dat. Het einde is spannend en buitengewoon ontroerend. Olijf vatte het samen met 'het is wel een lange film, maar wel erg mooi'.