In volle bloei

Dit weekend werd ze zeventien. Mijn nichtje Roos, oudste dochter van mijn broer. Haar geboorte bombardeerde Sjaak eind jaren'80 tot oom en genereerde het besef dat hij ooit zelf ook kinderen zou willen krijgen. Sjaak zag haar in die tijd regelmatig en het was dan altijd dik plezier. Roos was een slim meisje, verbaal sterk en gezegend met een prachtige stem. Haar oma schreef in de Margriet veel over haar in haar colums en kreeg op die manier -zij het wat anoniem- landelijke bekendheid. Verjaardagen werden vaste punten, waarop de ganse familie bijeenkwam. Roos was, zo klein als ze was, een bindende factor. In de jaren daarna zagen we elkaar minder. Roos ging bij haar moeder wonen, kreeg nieuwe halfbroertjes en -zusjes en is onlangs weer verhuisd. Haar leven is niet altijd gemakkelijk geweest en ze heeft op haar nog jonge leeftijd al een hoop meegemaakt.

Enkele weken geleden belde ze. Of we op haar verjaardag kwamen? Sjaak zegde toe, het was een geel weekend en we gingen met ze allen. Net als de rest van Sjaak's familie. Wat de familie zelf nauwelijks lukt en tientallen emails en telefoontjes vergt, kreeg zíj voor elkaar: de familie was er in zijn geheel. Ook aan haar moeders kant. Even waren we weer vijftien jaar terug in de tijd. Met alle veranderingen die zijn opgetreden en historie die achter ons ligt. Het 'lang zal ze leven' werd door iedereen uit volle borst gezongen. We waren er allemaal voor haar en ze besefte maar al te goed hoe bijzonder dat was. Dankbaar was ze en ze mocht zich even helemaal geborgen en geliefd voelen. Het was ontroerend: ze staat inmmers op de drempel van volwassenheid. (De) Roos is tot volle bloei gekomen, maar even was er ook de kwetsbaarheid van een dankbaar kind.