Stad zonder hart

Op 14 mei werd in Rotterdam op bijzondere wijze herdacht dat het 67 jaar geleden was dat de stad werd gebombardeerd. Een cirkel van licht markeerde de lijn van verwoesting. Het was me niet ontgaan, maar pas toen Moeders mij gisteren een paar mooie foto's stuurde bedacht ik me dat voor onze generatie het bombardement weliswaar niet die wonden heeft geslagen als bij mijn (groot)ouders. Het is daarentegen wel iets is waar we als opgroeiende Rotterdammers altijd mee geconfronteerd werden. De binnenstad, product van de wederopbouw in de vijftiger jaren, is nooit meer wat geworden. Dat hebben we zó vaak van buitenstaanders moeten horen, dat je vanzelf er chauvinistisch van werd; iets dat de Rotterdammer kenmerkt. Rotterdam heeft aan de randen van de stad de afgelopen jaren enorme veranderingen ondergaan, die de stad nu onherkenbaar ten opzichte van 30 jaar geleden en nu buitengewoon aantrekkelijk maken, maar de binnenstad zelf? Ongezellig en zakelijk; geen plein of mooie Boulevard met winkels en terrassen. De herbouw van het Centraal Station biedt wellicht een mooie kans om ook dat te nog doen.

Voor mijn ouders rest de herinnering aan 'mannetjes die uit de lucht kwamen vallen'(parachutisten op de Waalhaven) en 'vlammen en rookwolken in de verte'(gezien vanuit het relatief veilige en toen nog zelfstandige Schiebroek. Ze zullen het nog aan onze kinderen kunnen vertellen, zoals mijn grootvader ons vertelde dat hij op een fiets met houten wielen zijn dochter (mijn moeder) in Westfiesland ging ophalen. Daarna rest slechts in de volgende generatie de overlevering. Door met moderne middelen die overlevering te visualiseren is een goede stap gezet.