Klussen met Kees

Hoewel het nog steeds behoorlijk heet was de afgelopen dagen, hebben de VdH en Sjaak toch behoorlijk kunnen klussen in huis. 'Meters maken' noemt een aantal IT-collega's dat dan. Tijdens het klussen kijkt Kees over mijn schouder heen, net als Tim Krabbé het gevoel had dat Fausto Coppi met hem meelas als hij schreef. Kees is tweeënhalf jaar geleden overleden en was een van Sjaak's beste vrienden. Het leeftijdsverschil van bijna 20 jaar en het feit dat Sjaak lange tijd zijn 'baas' was stond dat alles niet in de weg. Kees was door Sjaak weggehaald bij een ICT-club waar hij zat te verpieteren en kwam bij onze enthousiaste organisatie tot leven. De jaren ervoor hadden we contact gehouden nadat we elkaar bij een andere projectenclub hadden leren kennen en Kees nog Cor heette.

Kees ving Sjaak op na zijn scheiding. Letterlijk want na de vrije val die dat veroorzaakte stelde hij zijn -weliswaar ondergehuurde- huisje ter beschikking zodat Sjaak niet op het station hoefde te slapen. Kees luisterde veel, net als zijn partner Edith, huilde mee, maar beurde hem ook op en relativeerde het allemaal, wijs geworden van meerdere scheidingen waartoe hij het telkens zelf initiatief had genomen en de vele verre reizen die low budget werde uitgevoerd en veel creativiteit vergden. Kees logeerde, met Edith en zijn kinderen een aantal malen tijdens de vakantie in het oude huis van Sjaak en daardoor werd het ook een beetje zijn huis. Vooral omdat ook daar Kees deed wat de rode draad was in de 12-jarige periode dat zij elkaar kenden: klussen.

Het begon ooit met een kapotte wasmachine, waar het vervangen van de schokbreker soelaas geboden zou moeten hebben maar de incidentele en acceptabele tik veranderde in een woest geratel tijden het centrifugeren. Het gewenste resultaat bleef weliswaar uit, maar een vriendschap was geboren. Daarna werd menig' elektra- op ophangklusje gedaan. Kees installeerde de Velux-gordijnen toen dat nog niet gebruikersvriendelijk was. Kees bouwde het bed voor de jongste zoon, Fenzemans, schilderde de muren over en leerde Sjaak hoe je moest zagen, lijmen, je voorbereiden op het klussen en vooral boren ('eerst een kleiner gaatje boren, daarna de grotere boor gebruiken'). Klussen werden opgespaard totdat 'Kees kwam'. Het ging niet vanzelf, Kees raakte snel geïrriteerd als het niet lukte. Het was dan ook een serieuze zaak dat klussen. Dat kwam omdat het Kees altijd met de neus op de feiten drukte dat zijn roots in een groot, rooms, Utrechts arbeidersgezin lagen. Met met je handen werken was niks mis en zijn arbeidsethos was daar gevormd, net als zijn behoefte aan 'een baas'. Kees trok die lijn door in zijn werk, waar het bestuurlijke circuit hem niet lag en zijn hart uitging naar de werkvloer. Daar bloeide hij op; persoonlijk contact, een grapje op zijn tijd, een flirt links en rechts en de instructies vooral praktisch houden. Kees had een duidelijke rol verworven in onze organisatie.

Ruim drie jaar terug had hij last van zijn rug en een maand later werd de diagnose 'Ziekte van Kahler' gesteld. Een leukamie-alike ziekte die hij fel te lijf ging. Even leek hij het te gaan halen maar binnen een jaar moest hij de strijd staken. Hij liet bij Edith, zijn kinderen, zijn familie en vrienden een fors gat achter. Sindsdien denkt Sjaak dagelijks nog aan Kees. Als hij in de vergaderzaal in ons pand, die zijn naam draagt, staat, als hij langs de Molenstraat rijdt, als er contact is met Edith, maar vooral tijdens het klussen. Kees is er nog steeds bij.