Soms gaat het vanzelf goed

Ruim een jaar geleden werd het foeilelijke gebouw van het Utrechts Archief gezandstraald. So what, denkt u en terecht. Ware het niet dat dit gebouw 50 meter van ons huis ligt, ons uitzicht vormt en belangrijk voor dit blogje: grenst aan het voetbalveldje. Daar sturen we de kinderen heen als ze op het pleintje voor ons huis voetballen. Om de lieve vrede te bewaren met pleinoudsten Ab en Lieke, die als de dood zijn voor 'hun plantjes'. Nu werd vorig jaar met dat zandstralen het veldje behoorlijk gemold. Klus geklaard, veld kapot, opdracht afgelopen. Sjaak heeft nog een hark stukgemaakt bij het provisorisch egaliseren van de gaten, die onbehouwen zandstralers hadden geslagen.

Een week of drie geleden kon ik het niet meer aanzien, en was het tijd voor actie. Op de volstrekt onlogische site van onze gemeente, vond ik ergens een 'loket'. Ik een formuliertje ingevuld wetende dat dit vast in een 'gat' zou vallen. Niks meer van gehoord vervolgens, geheel volgens verwachting. De wedloop door de bureaucratie kon beginnen en Sjaak maakte zich al op voor een lange strijd met woorden en argumenten.

Wat schetst mijn verbazing. Utrecht is meer 'geen woorden maar daden' dan ik ooit had durven dromen. Niks, 'geachte Sjaak' en een hoop geleuter, maar gewoon 'niet lullen maar poetsen'. Dinsdag lag ineens een berg zand en aarde op het veld, woensdag ging de eerste laag er op. Vandaag de finishing touch. Er werd niet alleen geëgaliseerd, maar er is een nieuwe grasmat ingezaaid. Keurig afgezet met linten. Het noodzakelijke frisse buitje kwam er vlot na (en hield wel lang aan). Als we even geduld kunnen opbrengen en het gras de kans geven ligt er over een week of zes een heerlijke grasmat. Sjaak verheugt zich er op.