En dat is vijf!

Als achtjarig jochie wist ik ze al feilloos en op volgorde te noemen: onze Waddeneilanden. Bijna drie jaar geleden gingen de VdH en Sjaak op Eerste Kerstdag naar Ameland en dat was toentertijd mijn 'laatste' eiland dat ik nog niet bezocht had. Het was voor ons een start voor een gezamenlijke Waddentic en in de afgelopen drie jaar bezochten we de andere vier eilanden nog. Dit weekend was Texel het laatste Waddeneiland dat op 'ons' lijstje stond. Even leek het onbereikbaar te worden door het hoge water, maar vrijdagmiddag was het al weer een stuk gezakt.

Over lijstjes gesproken: Sjaak en de VdH hadden een hoop zaken om te bespreken en daar waren wandelingen en etentjes uitermate geschikt voor. Door de wind heen; kou op de kop, maar met aandacht voor elkaar en genietend van de omgeving. Op de Wadden voel ik me altijd echt weg. De bootreis, het eigene van elk eiland, maar ook de herkenbare indeling in zowel de duinen- en Waddenkant, met polders, grasland en bebouwing er tussenin. Sjaak geniet er elke keer weer van. Een favoriet eiland heb ik niet. Het bescheiden, ietwat elitaire Schiermonnikoog. Het super toeristische Ameland. Het Volkskrantgehalte van Terschelling dat 's zomers moet concurreren met krattenbouwende jongeren. Vlieland, vergelijkbaar met Schier, maar toch ook weer niet. En dan Texel. Grootschaliger; een echt auto-eiland maar ook verreweg het meest gevarieerd. Kortom: ze hebben allemaal wat en er is weer alle ruimte voor een nieuw rondje langs de Wadden.