De wereld volgens Bril

Om de een of andere reden heb ik een zwak voor de persoon Martin Bril. Als schrijver vind ik hem heel soms briljant, meestal wel goed zij het voorspelbaar en hij heeft ook onmiskenbaar zijn slechte dagen. Dat hij zelf ook maar zelden echt tevreden is bleek wel tijdens het gesprek dat hij deze week had met Ronald Giphart. Die in ons voetbalteam bij voorkeur de waterzak hanteert. Voor onze lokale TV, die de uitzending deze nacht herhaalde. En aangezien Sjaak zich nog niet fit voelde beleefde hij wederom een benauwde gebroken nacht. Dan zijn dit soort uitzendingen ideaal om weer in het slaapritme te komen. En ook de poes wordt blij van wat gezelschap rond de klok van vier uur.

Terzake. Mijn sympathie voor Bril stamt uit de tijd dat hij (in 2001) in Zomergasten optrad. Hij koos de lekke band van Hennie Kuiper in Parijs-Roubaix uit 1983 als fragment en met dat soort juiste keuzes verbind je je aan Sjaak. De rauwheid in zijn optreden en zijn stem zijn niet geveinsd. Hij heeft kennelijk een ruig verleden, is daar open over, maar kokketeert er niet mee. Hij leidt nu een rustig leven als gesetteld vader van twee dochters, huisje in Frankrijk en regulier werk. Dat werk lees ik dagelijks in de Volkskrant. En voor tienduizenden bloggers is dat toch wel een beetje ideaal. Elke dag een stukje mogen schrijven van 500 tot 600 woorden, het land ervoor doorcrossen en er ongetwijfeld nog flink voor betaald krijgen. Dat zou Sjaak ook wel willen.

In het interview ontkracht Martin Bril de mythe. Het is -als je hem goed beluistert- toch ook gewoon een sleur. En eenzaam werk, met altijd de druk van de deadline die de redactie je oplegt. En voor jezelf wil je geen prutswerk afleveren, dus een writers block zit er niet in. Martin zou het wel weten als hij de loterij won: direct stoppen met broodschrijven. Kortom: ook de wereld van de columnist is niet ideeal. Dank Martin, ik blijf bij mijn leest en je was weer goed voor een bloge.