11-M

De afgelopen dagen was ik in Madrid. Net als ruim een jaar geleden toen de VdH en ik er Oud&Nieuw vierden. Aanleiding was dit keer een vergadering voor het werk voorafgegaan door enkele dagen persoonlijk vertier. Nou ja, vertier: in de tussentijd is er natuurlijk wel wat gebeurd in de stad. De laffe aanslagen van 11 maart 2004 op de Cercanías-treinen werden weer heel tastbaar toen we langs het Atocha station liepen. Er lopen nu overal (metro, treinen, publieke gebouwen, hotels, pleinen) heel nadrukkelijk veel veiligheidsmensen rond in gele hesjes. En toch oogt de stad niet verkrampt. Door de jarenlange terreur van de ETA is men ook meer gewend dan wij Nederland. En de veerkracht van de Spaanse bevolking werd een jaar geleden duidelijk toen ze de regering Aznár wegstemde, mede omdat deze de aanslagen misbruikte voor politiek gewin. Van een Spaanse rechter hoorde ik dat nog diezelfde dag als vanzelf meer dan een miljoen mensen heeft gedemonstreerd tegen dit geweld. Evenmin is Spanje daarna om zich heen gaan slaan, zoals de VS na de aanslagen op 11 september en heeft het land zijn waardigheid behouden. In die zin heeft 11-M (het Spaanse equivalent voor 9/11) ook zijn goede kanten gehad en is het een bijzonder moment in de geschiedenis van het land.

Als je dan 12 uur na je veilige landing in Nederland leest over een ongeluk
dan schrik je toch wel weer even. Uiteindeijk bleek het niets te maken te hebben met de antiterrorismetop die er nu gehouden wordt. Kennelijk is ook in Spanje de rijtijdenwet noodzakelijk.