Een mooie avond met Rondé

Even is het stil in een daarvoor behoorlijk uitgelaten concertzaal Ronda. Zangeres Rikki Borgelt van de band Rondé is zichtbaar aangedaan door de uitvoering van het prachtige All that was left.. Een nummer, geschreven naar aanleiding van het overlijden van haar vader ['haar maatje']. Ik sta op dat moment tussen mijn zoon en dochter in, die beiden negen jaar geleden hun moeder verloren. En iedereen heeft wel een dierbaar persoon in gedachten die gemist wordt. Zoals mijn schoonmoeder, die onlangs overleed. Op dat moment komt drummer Sharon Zarr haar een knuffel geven, die meer dan welkom is. En even later roept toetsenist Adriaan Persons: 'zullen we dan maar een feestje ervan maken'. Het is de juiste switch, die aantoont hoe hecht de band  is en dat de chemie met het (thuis)publiek er is.

Tot dan toe heeft de band vooral nieuwe nummers van hun album Flourish gespeeld. Nog onbekend werk voor velen, maar het klinkt prima. Ruim een jaar geleden was ik hier met mijn dochter en hadden we heerlijk concert. Deze keer is ook onze broer/zoon erbij en we hebben het goed naar onze zin. Rondé, een Nederlandse band, die een breed publiek aan zich weet te binden met toegankelijke en aanstekelijke muziek. En dus generatieverschillen weet te overbruggen.

Soms spelen ze nummers van hun eerste album en die worden al enthousiast meegezongen. Het nummer We are One werpt onbedoeld een blik vooruit op wat een aantal weken later in deze stad zal gebeuren, Het enige storende is dat er voortdurend mensen drank gaan halen. En op momenten dat er even niet gespeeld wordt blijkt er alom gekletst te worden. Waarom ga je dan naar een concert?

Overigens wordt ik al snel aangesproken door een vrouw voor me. Het blijkt mijn oude buurtgenote Mirjam te zijn, met wiens broer Ruud ik ooit een korte periode bevriend was. Zij herkende míj, ik haar aanvankelijk niet. Kletsen kwam na het concert, nu wilde ik luisteren. En zeker na het emotionele momentje was de sfeer bijzonder vrolijk en was het feest. Een heerlijke uitvoering van hun grote hit Naturally (in het filmpje niet geheel zuiver, maar tijdens het concert hadden we daar geen last van) werd gevolgd door het nummer Be Mine, wat massaal werd meegezongen door het publiek. Waarop Rikki zich een oprecht 'zo vet' liet ontvallen. En ja, het was 'vet', dit concert.

Aan het eind nog een mooi moment: Rikkie liep naar een jongen van een jaar of twaalf, die met een Rondéshirt aan, kennelijk het hele concert enthousiast had meegedaan. Hij kreeg het eerste exemplaar van het album onder luid gejuich uitgereikt. Datzelfde album was na middernacht beschikbaar op Spotify en bleek een regelrecht succes. Prima nummers, de band is gegroeid, hoor je dan te zeggen.

De nazit met mijn kinderen in de kroeg aan de overkant, was een geslaagde voortzetting van een mooie avond. Prachtige gesprekken, goede sfeer, fijn om samen te zijn. Een avond om te herinneren.

foto's van Abe Funnekotter

Challence accepted #8 Bløf - Umodja

In 2003 maakte ik kennis met een vriendin van een goede vriendin. Sterker: zij nam het initiatief voor wat nu een 'date' zou heten. We kwamen beiden uit een verbroken langdurige relatie en Annemarie (zo heet de gemeenschappelijke vriendin) dacht dat wij wel een match zouden hebben. Dat bleek al snel. De eerste date eindigde nog beschaafd met een 'kus van de juf' maar een week later was het prijs, zullen we maar zeggen.

Als snel bleek het serieus te zijn en besloten we elkaars kinderen te willen leren kennen. En zij elkaar. Dat bleek ook een match en nog weer later waren we met zijn zevenen in de 'gele' weekenden (dan hadden we de kinderen) bij mij thuis.Ik had immers een grote woning en ook een tuin. Enfin: nog weer later woonden we echt samen, kochten we elders een huis en was de 'date' allang de VdH geworden [haar koosnaam op dit blog]. Vijf jaar geleden trouwden we zelfs en we zijn nu ruim 15 jaar bij elkaar.

Eén van de dingen die je in een nieuwe relatie ontdekt is nieuwe muziek. Dan wel muziek waarvan je dacht dat het niks was en toch wel iets blijkt te hebben. Voor mij werd dat tastbaar in muziek van de Spaanse groep Mecano, van wie het Hijo de la Luna zelfs ons liedje werd. En op onze bruiloft prachtig vertolkt door mijn nicht Roos en haar vader/mijn broer.

Bretagnes á Bercy was er ook zó een. Keltische rock van oa de legendes Alan Stivell en Dan Ar Braz die we eindeloos in de auto draaien op vakantie (naar Bretagne!) met zelfverzonnen teksten als 'fff zonnen en I was Pay-TV'.  Het heeft onze liefde voor Bretagne behoorlijk versterkt. Toch komt ook die niet verder dan een eervolle vermelding.

Bløf vond ik eigenlijk maar niks. Beetje slappe Nederlandstalige hap. Veel van hetzelfde. Totdat het album Omarm verscheen. Dat was al 'another biscuit'. Deze jongens konden echt wel wat en hadden het tragische overlijden van hun drummer goed verwerkt. Maar het album erna was echt een meesterwerk. Umodja was een project waarin muziek van alle hoeken van de wereld samenkwamen. Wereldmuziek gecombineerd met een solide Nederlands fundament.

En uit de samenwerking met muzikanten/groepen als Kodo, Counting Crows, Cristina Branco, Femi Kuti en Carel Kraayenhof kwam een juweel van een album voort. Nog steeds beluister ik dit met bijzonder veel plezier. We hadden zelfs twee CD's in huis, foutje bij het inkopen, maar was ook handig voor in de auto [in het pre-Spotify tijdperk].

Daarna ging het toch wat minder met de groep. We gingen nog wel drie keer naar een concert, maar toen was het nieuwe er wel van af. De interesse vervaagde, al zullen ze vast nog wel uitschieters hebben gehad. Umodja was het artistieke hoogtepunt en verdient een plaats in mijn top 10.

Challence accepted #7 Crisis what crisis? - Supertramp

Eigenlijk is het vreemd. Als ik aan favoriete bands, nummers, albums etc.  denk, komt Supertramp nooit direct naar voren. Om dan na enige tijd te denken: 'jaaah, Supetramp!. Dat heb ik bijvoorbeeld bij Fools Overture, één van de beste tracks ever wat mij betreft.

En zo ook nu. Natúúrlijk moet dit album in het lijstje. Al was het maar om de hoes. En de herinneringen. Ook hier is deze weer nauw verweven met mijn broer. Het is de tijd van de bovenbouw op het Emmauscollege in Rotterdam. Beide ouders werken, zus het huis uit: dus we zijn vaak samen. Soms zijn er vrienden van hem bij. Het is dan een gezellige bedoeling. Soms zijn we beiden de sleutel vergeten, is de buurvrouw niet thuis, staat het keukenraampje open en ben ik -dan nog- de slankste. Dus...

Het is ook dat ik enige faam verwerf met het feit dat ik wel bereid ben om pannenkoeken te bakken. Want acht boterhammen mee naar school is leuk, maar om drie uur 's middags is de trek wel weer terug. Tijdens die sessies luisteren we muziek. Die bij de platenbieb halen. En die ook gescand worden op 'al dan niet opnemen'. Bandjes zijn maar 30 of 45 minuten dus je moet wel eens selecteren. De albums die in mijn geheugen gegrift staan blijken bij herbeluistering nog meer te omvatten. Die hebben destijds 'the cut'  niet gehaald..

Dit album roept dit alles op. En daarnaast is het een heerlijk album om naar te luisteren. Het is één geheel. Zonder grote uitschieters. Alhoewel: het outro van 'Another mans woman' brengt me weer terug dat ik in het dakraampje van het ouderlijk huis zit, tijdens de afsluitende repetitieweek, wetende dat ik zal overgaan en een vakantie voor de boeg heb. Dat moet in juni 1983 zijn geweest. Kortom: verre van een crisissfeer. Daarom is de titel ook zo raak...

Challence accepted #6 Canto Ostinato

Ergens halverwege de jaren '80. Mijn zus schrijft me een brief en daarin heeft ze het over een concert waar ze naar toe is geweest. 'Cantos Ostinato', zo heet ze het [geen tikfout van mij]. Heel meditatief en goed om tot rust te komen. Ze heeft er ook een bandje van. Ik ben meteen verkocht. Dit is nou echt mijn muziek. Melodieus, toegankelijk, prachtig samenspel. Simeon ten Holt. Nog weinigen hebben dan van hem gehoord.

Een paar jaar later is er een trilogie in de grote zaal van Vredenbirg [dan nog zonder Tivoli ervoor]. Canto Ostinato wordt als eerste uitgevoerd, daarna andere werken van Ten Holt: Lemniscaat en Horizon. Ik troon een aantal vrienden mee, die allen onder de indruk zijn. De zaal zit vol. Ten Holt heeft dan al een kleine, doch trouwe schare liefhebbers.

Als ik in 1990 afstudeer krijg ik de CD (zie plaatje) van de Canto van mijn broer. Dat was toentertijd nog een enorme uitgave en een geweldig gul kado. 'Omdat ik nou eens voor jóu wil uitpakken' schrijft hij op het hoesje. Ik heb de CD heel veel gedraaid.

Dertig jaar later is de Canto zo'n beetje cultureel erfgoed geworden. En het blijft prachtig. Alleen Ten Holt is meer dan de Canto. Elk werk heeft zijn merites en ik vind Meandres van geijkwaardig niveau. Alleen worden die werken niet of nauwelijks uitgevoerd. Terwijl de Canto Ostinato elke week wel ergens in 'een' bezetting op het programma staat. Het zij zo.

De Canto vervult voor mij de brug tussen verschillende stijlen. Ik heb de 'minimal music' erdoor leren kennen en waarderen. Zoals vertolkt door bijvoorbeeld Phillip Glass en Steve Reich. Met Ten Holt hebben we iemand gehad die mooi in dat rijtje past en toch zijn eigen stijl heeft ontwikkeld.

Een terechte plaats in de top 10

Challence accepted #4: Ten - Pearl Jam

In de jaren '80 is muziek een belangrijk onderdeel van mijn leven. De voorbeelden daarvan komen nog wel. Het decennium daarna staat toch meer in het teken van werken en later een gezin stichten. Minder bijhouden wat er gebeurt, geen popconcerten meer bezoeken. De wereld van K3 is een stuk dichterbij, plus alle klassieken van Annie MG Schmidt. Een lacune wil ik het niet noemen, maar de jaren '90 is de beleving anders.

Een uitzondering hierop is dit album. Het is het debuut van een groep uit Seattle die tot de -zo begrijp ik tenminste- grunge stroming behoort. Als ik het nummer Alive hoor op de radio [toen dus nog wel] ben ik meteen onder de indruk van de krachtige stem. Die van Eddie Vedder blijkt te zijn. Ik koop de CD en ben verder verkocht. Eigenlijk staat er geen één matig nummer op. Met het nummer Porch heb ik een speciale band. Vijf jaar geleden zei ik 'Ja' tegen de VdH en tijdens de afdaling van de Col d'Allos had ik dat nummer in mijn hoofd.

Kortom: in deze lijst hoort dit album. En ik ben niet de enige, die dit zo ziet. In allerlei lijsten en rakings staat dit album zeer hoog genoteerd.

Challence accepted #3 New Gold Dream - Simple Minds

Begin jaren'80 ontwikkelt mijn muzieksmaak zich. Er blijkt méér dan Queen te zijn. Zoals dat gaat in je puberteit: muziek past ook bij jouw identiteit die dan vormkrijgt. Naast je politieke opvattingen en je kledingstijl. Bij mij op school, waar nogal wat 'kakkers' zitten en de VVD veruit op de hoogste populariteit mag rekenen, zijn de verschillende 'geledingen' helder. Kakkers met Lacoste-shirts en college-shawls. Hardrockers met zwarte shirts van Iron Maiden en AC/DC, skaïsten (Madness, Sopecials) met blokjesbroeken en de New Wavers met zwarte broeken, lijntjes rond de ogen..

Hoewel ik probeer tussen de linies te manoeuvreren, behoor ik toch tot het 'linkse' kamp. Tegen kernwapens en - energie, wat dan hot items zijn. Sociale rechtvaardigheid staat hoog in mijn vaandel. De muziekgroepen die daarbij passen zijn Talking Heads, David Bowie, XTC, The Cure, New Order, Tuxedomoon etc. Toch staan die niet in dit lijstje. Het is immers ook de tijd waarin U2 en Simple Minds opkomen.

Beide groepen vissen in dezelfde vijver, treden samen op op festivals en lijken voor de niet-ingewijde uitwisselbaar. Toch kantelt het bij mij naar de Simple Minds. Met New Gold Dream slaan ze een nieuwe weg in. De albums ervoor zijn ontoegankelijker en ook wel harder van geluid [wat ik later leer te waarderen]. De dromerige nummers, beter in het gehoor liggend slaan erg aan. Op 31 maart 1984 (ik weet de datum nog exact) beleefde ik mijn eerste popconcert daar. Samen met Laus, mijn boezemvriend van dat moment. Het titelnummer klonk live zo.

Voor mij is de muziek van de Simple Minds optiistisch. Het is ook het jaar dat ik examen doe en daar met vlag en wimpel voor slaag en ogenschijnlijk vlekkeloos doorheen loop. Na jarenlang zoeken naar identiteit, zelfvertrouwen en het gevoel een plek in het leven te hebben, valt in dat jaar alles samen. Ik weet wat ik wil gaan studeren, heb een grote vriendengroep, beleef een fantastische examenreis naar Rome, met als bonus dat het mooiste meisje van de school [die lang onbereikbaar leek] ineens mijn vriendinnetje is. De wereld ligt aan mijn voeten. Mijn eigen New Gold Dream is uitgekomen.

Dat gevoel krijg ik nog steeds als ik het album beluister. Dat ik zelf de jaren erna tijdens mijn studententijd regelmatig een mentale terugval beleef doet er verder niet toe. En eigenlijk ook niet dat de Simple Minds elk album aan kwaliteit inboeten, zichzelf eindeloos blijven herhalen en mijn smaak is verschoven. Dit albums stáát gewoon.

Challence accepted: dag 2: To The Bone - Steven Wilson

Waar mijn eerste post het begin beschreef, gaat het tweede blogje over het meeste recente album wat de lijst van tien heeft bereikt. Tot voor een jaar had ik nog nooit van Steven Wilson gehoord. Bij toeval hoorde ik een nummer op de radio en na wat zoek- en luisterwerk besloot ik naar zijn concert te gaan in AFAS en dat was een groot succes.

In zijn werk komen veel stijlen  en vormen samen die een staalkaart vormen van de muziek waar ik sinds eind jaren '70 van ben gaan houden. Wilson houdt niet van hokjes, en waar dat velen als politiek correct statement poneren, geeft hij daar concreet invulling aan. In het album To The Bone, wat een jaar geleden uitkwam, voert hij dat consequent door: van de disco in Permanating via het mysterieuze Song of I en het ingetogen Blank Tapes tot de uitbundige en energieke jazzrock in het sublieme Detonation.

Elke keer als ik het album (her)beluister ontdek ik nieuwe dingen en geniet ik weer en meer. Hij brengt ook eigenlijk veel jeugdiconen van me samen, zoals Tears for Fears, Genesis, Kate Bush, Pink Floyd en Peter Gabriel. In de even indrukwekkende voorganger  Hand.Cannot.Erase is die diversiteit van stijlen een stuk minder, maar staat ook een aantal nummers dat regelmatig in mijn playlists verschijnt. Top dat je op je 51e nog steeds weer verrast kunt worden.

Steven Wilson oogt in interviews soms wat wijsneuzerig en belerend, maar hij deugt van alle kanten. Vandaar een meer dan een verdiende plek in mijn lijst.

Challence accepted dag 1: A night at the opera - Queen

.
Ik werd op Facebook genomineerd door Pieter Zwart om mijn tien favoriete albums te posten gedurende tien dagen. Muziek die diepe indruk op me maakte en die ik nog wel eens draai. Alleen de hoes, verder geen uitleg. Althans: niet op Facebook, maar wel hier. Er is te veel over te vertellen

Waar het allemaal mee begon:
Mijn broer heeft  medio 1977 een stereo-installatie (zo heette dat nog), inclusief platenspeler gekocht. Voor het astronomische bedrag van 499 gulden. Bij elkaar gespaard en gewerkt met klusjes. Maar dan heb je nog niks, want je hebt wel LP’s nodig. Voor een bedrag van ca 25 gulden (ca €11) kun je die kopen. Bij een platenzaak, waar je mag proefluisteren, voordat je tot aanschaffing overgaat. Het tijdperk van streamen, IPod, YouTube, MP3 etc is nog ver weg; heel ver.

Op een dag gaan we naar de stad en mijn broer koopt deze LP van Queen. Natuurlijk vanwege Bohemian Rhapsody, maar de rest mag er ook zijn. Het is een iconisch album, wat we regelmatig luisteren. Ik profiteer van zijn keuzes en aanschaffingen, maar hé: het is mijn grote broer. En het begin van een eigen muzieksmaak. Bij ons thuis wordt dit  soort muziek steevast als herrie bestempeld dat geen plek heeft naast ‘mooie muziek’ [=klassiek].

Gelukkig zijn er eigen kamers, hoofdtelefoons en is er alle ruimte om te luisteren. Dit album is Queen's meesterwerk. Jarenlang zijn ze nog in de spotlights gebleven, maar elk album wat hierna kwam was een stapje terug. Muzikaal dan; qua stage-act, performance en vooral door de persoonlijkheid van Freddy Mercury heeft de band de eregalarij van de rock bereikt.

Een geweldige avond met Steven Wilson

Net na de -voor mij onnodige- pauze richt Steven Wilson zich tot de zaal. Hij vertelt hoe hij als kind thuis allerlei soorten popmuziek te horen kreeg. Van The Carpenters, via The Beatles en Bowie naar ABBA. Hij dankt zijn ouders daarvoor en geeft aan dat hij niet zo van één stijl is. En dat er niks mis is met 'toegankelijke' popmuziek. Het is een subtiele verwijzing naar de voelbare scepsis van een deel van zijn aanhang, die zijn laatste album maar moeilijk kunnen verwerken.

Voor mij is dat album juist een kennismaking geweest met deze muzikant. Toevallig hoorde ik in de auto, op nota bene Radio 1, het nummer 'Nowhere Now' en het lukte me zowaar om de naam te onthouden. Spotify en YouTube doen dan de rest. Na een paar keer goed luisteren was ik aangehaakt en boekte ik een ticket voor zijn concert van 7 maart in de AFAS. 'An evening with Steven Wilson'. Daarmee behoorde ik tot de 'nieuwe toetreders' die óók door hem werden welkom geheten.

Het was jaren geleden dat ik naar een popconcert was geweest, maar mijn rentree was al eerder. In december vorig jaar met mijn dochter naar Rondé in TivoliVredenburg. Daar stond ik zelfs weer te springen tussen het publiek. Dit keer ging ik solo en dar had ik ook nog nooit gedaan. Zelfs als je 51 jaar bent zijn er nog genoeg 'eerste keren dus' .

Het werd een geslaagde avond. Door de setlist een beetje te verkennen wist ik wel wat er ging komen en vooral: ik herkende de nummers. Dat helpt voor mij. Net als de oordoppen die ik had ingedaan. De opening was -hoe symbolisch-  Nowhere Now. Daarna het prachtige Pariah waar de zang van Ninet Tayeb werd ondersteund door een projectie van haar op een doorzichtig gordijn voor het podium.

Daarna wat ouder werk met als hoogtepunt voor de pauze het epische Ancesteral, een staalkaart van Wilson's werk. Lange uitgesponnen nummers, met dromerige melodieën die aan Pink Floyd, maar ook wel minimal music doen denken. Het zou mij niet verbazen als Steve Wilson ook regelmatig Bach opzet. En dan weer snoeiharde gitaren ondersteund door stevige bas- en drumwerk.

Na de pauze nog meer ouder materiaal, maar dus ook het bij uitzondering 'not depressing' nummer Permanating, dat een eerbetoon aan ABBA is. Ik heb er ongegeneerd op staan dansen, de afkeer van de harde fans van het eerste uur achter me negerend. Die daarna weer op hun wenken werden bedien met nummers als  Heartattack in a Layby en Vermillioncore. Ik herken het wel van vroeger: toen de Simple Minds hun werelddoorbraak beleefden met Don't you [Forget About me] was ik ook niet blij.

Even later weer een eerbetoon aan muzikanten als Bowie en Prince die in de jaren '70 en '80 de popmuziek veranderen en toch ook 'mainstream' konden blijven. Dat was vandaag de dag niet meer mogelijk volgens hem. Ik weet niet of dat zo is, ook de muziek zelf verandert. Mijn kinderen vinden dit niks en ik vind veel van de huidige muziek maar zo-zo. En als je naar iemand als Pharell Williams kijkt: die zet toch echt wel zijn afdruk in de muziekgeschiedenis en is tegelijk mainstream.

In elk geval verklaart zijn bewondering voor Prince het gebruik van de kopstem van Wilson in nummers als Permanating en The Same Asylum as Before.  En die bewondering bleek al eerder in deze heerlijke solo uitvoering van Sign o'the Times. De uitvoering van zijn eigen Detonation was subliem, met jazzy solo's aan het eind. Sowieso gaf Steve Wilson heel veel ruimte aan zijn bandleden. Die zichtbaar plezier hadden in het spelen. Het maakte allemaal een doordachte en uitgebalanceerde indruk.

En dat was wat het concert was: in balans. Uitstekende band, goede muziek, mooie projecties, goede zang, sympathieke sfeer. Maar euforisch werd het niet. Logisch: ik had zo'n beetje de gemiddelde leeftijd, dan is het allemaal wat bedaarder. En dan was dit zelfs nog een van de eerste concerten waar het publiek stond. Daarvoor hadden ze in zalen met stoelen gespeeld. Dat had ik niet getrokken hoor. Hier móet je staan. Ook al was het slecht voor mijn marathonbenen.

De finale was sterk. Met Even Less haalde hij een oud nummer uit de kast, waarvan hij zonder valse bescheidenheid zei dat het best een goed nummer was. De finale was met The Raven That Refused To Sing (met bijhorende clip) majestueus, net vóór de rand van sentimenteel.

Blij en tevreden stapte ik weer in de trein naar huis. We hadden een avond vol deprimerende muziek gekregen, zoals Steven Wilson als met de nodige zelfspot aankondigde. Maar wel van hoge kwaliteit en passend bij iemand die -net als ik- opgroeide in de jaren '80. Een geweldige avond met Steve Wilson dus.

#fail

...of het land waar geen fouten gemaakt mogen worden

Ik ben het beu. Het gedoe, het geklaag, de stemmingmakerij, het "koe-in-de-kont-kijken'. Treinen die niet rijden bij vorst, de Fyra en van die dingen. Als iets er ook maar even uit ligt, zoals de stroom of internet, dan breekt de hel los. De hashtag #fail wordt voor het minste of geringste ingezet. Ook voor zaken die nota bene gratis zijn, het 99% van de tijd gewoon doen en die ons leven een stuk aangenamer maken. Sowieso het probleem met ICT: het heeft de samenleving ingrijpend veranderd en versterkt, maar is het pispaaltje-eerste-klas #teduur #doethetnooit #duurttelang

Als een schaatstoertocht wordt afgelast omdat het te gevaarlijk is zijn 'we' een stelletje schijters. En is er teveel bureaucratie en bemoeizucht. En als zo'n tocht ergens anders en later wel doorgaat en er zakken wat mensen door het ijs, dan wordt direct gewezen naar de verantwoordelijken. Die moeten hangen en waar was het toezicht? Als de NS een winterdienstregeling inzet om de treinendienst voorspelbaar en beheersbaar te maken dan zijn we een land van mietjes en wordt naar landen als Canada en Zweden gewezen. Toevallig landen waar de treinenfrequentie in treinen per dag in plaats van uur wordt aangeduid. Het is een hele toer om dit drukbereden spoornet in de lucht te houden, ook bij normale weersomstandigheden. Give them a break, please!

En dan die Fyra. Natuurlijk was het spoor zelf veel te duur geworden. Een tunnel door het Groene Hart, geluidswerende maatregelen, ellenlange besluitvorming: dan loopt de meter op. Dus moesten de treinen goedkoop. Daar wilde Siemens (ICE) al niet eens meer op bieden. Als 'we' voor Alstom (TGV) hadden gekozen en daar pakweg 100 miljoen meer aan hadden uitgegeven had dat het einde van een minister betekend. En een reprimande vanuit Europa vanwege het niet houden aan spelregels die zelf bedacht zijn

O ja, Europa. Ook al zoiets. Spilzucht, bureaucratie, Eurocrisis. Moesten we niet maar eens uit Europa en daar minimaal een referendum over houden? Tegelijk blijkt een volstrekt ongeschikte Nederlandse arts bij de oosterburen aan de slag te kunnen, omdat men dat niet van elkaar wist. En moet er een Europees Register komen; en wel metéén.

De voorbeelden zijn te over. Mijn punt is dat in een dergelijk klimaat niemand meer risico's wil nemen. Als het maximale het minimum is blijft er weinig marge over. En zaken die met techniek te maken hebben zijn nu eenmaal kwetsbaar. Ook in 2013. Langs de kant is het altijd makkelijk praten. Of twitteren. Laten we daar eens mee ophouden en vertrouwen hebben in de mensen die met die zaken bezig zijn. Niemand #failt voor zijn plezier.


De inhoud van dit blogje staat geheel los van mijn eigen reacties en oordelen over sommige dienstverleners.

Berlijnse ervaringen

Precies 25 jaar geleden was ik voor het eerst in Berlijn. Het was de tijd van de Koude Oorlog al begon die wel al af te nemen. Het aantreden van Gorbatsjov in de USSR gaf hoop op toenadering tussen Oost en West. Berlijn was toen het stolpunt van een -nu nog nauwelijks meer voor te stellen- ideologische, economische en politieke scheiding in Europa. Als derdejaars geografiestudent was er natuurlijk genoeg te zien in Berlijn. We bleven er dan ook een week en kregen er nog studiepunten ook voor.

In de vrije tijd, die we toch ruim kregen, stapte ik vaak in de U- en S-Bahn. Voor mij is dat een ideale manier om vertrouwd te raken met een stad. Af en toe ergens uitstappen, in de omgeving kijken of langs de bovengrondse trajecten de stad voorbij zien schieten. In Berlijn had dit wel een heel speciaal karakter. Het station Friedrichstraße lag in Oost. Maar was een knooppunt voor West. Het was ook een grensovergang, maar tevens een overstapstation voor de Westelijke metrotreinen (zie kaartje). Nergens had de Muur een onwezenlijker en daardoor grimmiger karakter voor mij. Midden in het station was een muur opgetrokken. Achter beide kanten lagen verschillende werelden. En bizar was het dat ik gewoon voor 25 DM een dag naar de overkant kon en de mensen dáár nooit naar ons. Je reed langs dichtgemetselde stations en verpauperde stadsdelen. Als je westwaarts ging kwam je bij Zoologischer Garten (bekend van Nina Hagen en Christiane F.). De "Kühdamm" en het KaDeWe als pronkstukken van het kapitalisme.

Vorige week ging ik met mijn zoon weer naar Berlijn. Voor het eerst na de val van de Muur. De Duitse Eenwording en het in ere stellen van Berlijn als hoofdstad gaf me destijds dubbele gevoelens. Een Sterk Duitsland, dat was historisch beladen. En om te zeggen dat het Westen louter zegeningen kende? Het was natuurlijk een annexatie van de voormalige DDR.

In de afgelopen 25 jaar is er veel veranderd. Duitsland is de grote pleitbezorger en financier van een Verenigd Europa gebleken. Een land dat zich bewust is van haar verleden, terughoudendheid aan daadkracht koppelt. Dit jaar was ik drie keer in Duitsland en elke keer heb ik me welkom gevoeld. Berlijn is een drukbezochte stad maar de sfeer is ontspannen. Het verschil tussen Oost en West is op het eerste gezicht verdampt. Het Oosten is het centrum geworden, maar heeft de sfeer van het Westen gekregen.

En toch: op het voormalige Checkpoint Charlie sta je midden in en op geschiedenis. Bij mijn veertienjarige zoon, die zachtgezegd matig geïnteresseerd is in geschiedenis [niet alles is erfelijk], kwam ook voor hem de bizarre historie tot leven. Waar ooit tanks reden en demonstranten stonden, kon hij nu vrij fotograferen en rondlopen. De infomatieborden langs de weg gaven een mooi, chronologisch beeld van de gebeurtenissen van de laatste 60 jaar. Het was een mooi moment samen; ik kon hem mijn eigen ervaringen meegeven en tegelijk ervoeren we de realiteit van nu. En dat is dat dit punt ook een toeristische must is geworden waar hordes zich op de foto laten zetten met fake-grenswachten.

Het huidige Berlijn laat zich ook goed vergelijken met het verleden als je de U- en S-bahnlijnen van nu ziet (zie kaart). Veel oude lijnen zijn in ere hersteld; dichtgemetselde stations weer open en ook hier is het verschil Oost-West niet meer voelbaar. Je kunt nu wéken in de metro zitten als je alles wilt hebben 'gedaan'

En over die Duitse mentaliteit nog iets. We gingen naar de wedstrijd Duitsland - Zweden, in het gerenoveerde Olympisch Stadion Duitsland speelde een uur de sterren van de hemel met prachtig, frivool combinatievoetbal; bijna Nederlands zou de chauvinist zeggen. En liep uit naar 4-0.  In het laatste half uur verspeelde die Mannschaft deze voorsprong, met een gelijkmaker in de blessuretijd. Dat zou een Duitse ploeg niet zijn overkomen denk je dan. Het toon maar aan dat er een hoop is veranderd in een kwart eeuw. 

Een heel eind

Jarenlang leidden Hugo en ik een meisjesteam. Als betrokken voetbalvader rolde je daar eigenlijk vanzelf in. Hugo wat eerder dan ik, althans bij dit team. Tien, elf jaar waren de meisjes en ze speelden nog op een half veld. Ze maakten de overstap naar een heel veld en het team ging het steeds beter doen. Er was een harde kern van zo'n tien speelsters die al die jaren bij elkaar bleven. Daaromheen kwamen en gingen andere speelsters. We gingen twee keer per week trainen, werden fanatieker en behoorden bij de betere teams van het district West I (Noord-Holland en Utrecht). In de beker werden legendarische duels gespeeld en drie jaar op rij de halve finale gehaald. En in mei vorig jaar was dan de kroon op alles: kampioen in de Hoofdklasse.

En in die jaren zie de meiden groeien. De eerste keer tijdens de jaarlijkse uitstap naar Winterswijk bleef iedereen nog keurig op de camping. Vorig jaar werden disco's afgestruind en werd gewerkt aan een kater die de volgende dag eerst weggewerkt moest worden. Om vervolgens voor de derde keer op rij daar dan de Cup te winnen. Want zo waren ze ook wel weer. Van bruggers via puberende bankhangers naar jonge volwassen vrouwen. Beugels zijn uit een ver verleden, sommigen hebben geen vriendjes meer, maar al een serieuze relatie. Slimme meiden, waar je een volwaardig gesprek mee hebt en die je niet als bemoeizuchtige ouder zien.

Eergisteren werd er een wedstrijd gespeeld door het Damesbeloftenteam van onze club (zie foto). Speelsters onder 21 speelden tegen een dames studententeam uit Utrecht. Zeven van 'onze' meiden speelden daarin mee. Bij de Dames! Hugo en ik hebben inmiddels het team al lang aan anderen overgedragen, maar dit wilden we niet missen. Hugo was grensrechter; ik stond in het veld als scheids.

Voor de start keek Hugo me aan en zei: 'we've come a long way' Inderdaad: zijn dochter gaat in Noorwegen een jaar studeren, onze schreef zich vandaag in op de Technische Universiteit. Voetballen doen ze allemaal nog en dat blijven ze hopelijk ook doen, waar ze ook ter wereld zijn. En inderdaad: we zijn een heel eind gekomen.

Bijzondere bruggen (2): Viaduc de Millau

Strikt genomen is het geen brug, maar een viaduct. En zo heet het ook. Viaduc de Millau en één van de meest indrukwekkende bouwwerken die ik in het echt heb gezien. Lekker gemaakt door 'Extreme engineering' documentaires op zenders als Discovery Channel, was het in 2007 zo ver. We waren op vakantie in de Aveyron en hadden de 80 km rijden er graag voor over. Vlak voor de brug parkeerden we en maakten we volop foto's van het viaduct. Tijdens ons ritje over de brug werd er door de VdH gefilmd, maar viel het uitzicht naar beneden nogal tegen, want je had het nauwelijks. Pas toen we via een fikse omweg bij de voet van de brug aan de overs van de Tarn kwamen -waar het bezoekerscentrum gevestigd is- kreeg je een idee van hoe groot en hoog dit bouwwerk is. Imposant.

Het Viaduc de Millau brak een aantal records (hoger dan de Eiffeltoren bijv.)en dat streelde de Franse trots natuurlijk. De overspanning van het Tarndal was een uitdaging, maar levert wel een hoop gemak op. De A75 loopt nu -zij het met een lichte omweg- lekker door en de afdaling/klim naar/uit het stadje Millau die hiermee overbodig is geworden, scheelt al gauw een uur reistijd. Zeker in de zomer als er veel verkeer is en je ziet de kruipende caravans met ongeduldigde volgers en overhitte motoren al langs de weg staan.

Bijzondere bruggen: Van Brienenoordbrug

Hoog, fier en imposant ligt de Van Brienenoordbrug over de Nieuwe Maas aan de oostflank van Rotterdam.Het indrukwekkende is wederzijds: vanaf de brug heb je een geweldig uitzicht over de stad. Elke keer als ik over de A16 rijd, wat helaas niet zo heel vaak meer is in vergelijking met mijn kinderjaren, geniet ik weer en gaat mijn hart weer open. Al die lichtjes, gebouwen en het lint van de rivier die Rotterdam zo kenmerkt.

Mijn band met de Brienenoordbrug gaat heel diep. Als tiener ontluikte mijn liefde voor de racefiets en met name voor het klimwerk. Alleen: in de polder en veengebieden is het reliëf ongeveer nihil. Wind, regen, stoplichten en verkeersdrempels: dat zijn je hindernissen. Geen mooie hellingen waar je fors terugmoet met je verzet. Daarom is de Brug de positieve uitzondering en staat deze in de regio Rotterdam op letterlijk eenzame hoogte. Vaak reed ik met mijn broer en buurjongen 's avonds nog een rondje en deden we een tijdrit op de 'Col du Brinenord'. Dat was nog voor de reconstructie, waarbij er in 1989 gewoon een tweede brug werd bijgeplaatst. Je reed dan eerst omhoog aan de westzijde, daalde en via het knooppunt IJsselmonde klom je dan aan de langere oostzijde weer terug. Via een ingewikkelde lus kwam je dan weer bij je vertrekpunt en als je het goed deed was dat in minder dan tien minuten gepiept. Dat kan niet meer en sinds die tijd heb ik nog maar één keer over de brug gefietst tijdens een eigen rondje. In 2004 en 2005 reed ik op het NK-wielrennenparcours en reed ik de brug in een wedstrijdvorm. Ik vloog er toen overheen, waarschijnlijk vol van trots en moraal.

Het is niet alleen jubel met deze Brug. Ik heb er ook echte nachtmerries van gehad. Vaak droomde ik dat ik van de brug geblazen werd of dat ik over die kenmerkende bogen ging lopen en dan viel. Of dat ik 'voor de lol' er vanaf dook en 30 meter lager ten val kwam. En als ik de brug op televisie zag raakte ik in paniek; wat ik ook had als ik andere bekende plekken in mijn geboortestad op TV zag. [deze tic is nu wel over; ik kan probleemloos naar de Dom kijken op het scherm]. En wie weet zich nog de filemeldingen te herinneren voor de verbreding. Een vaste plek in de top 3 van de files was een ABC-tje. Dat is nu voorbij, de knelpunten doen zich elders voor.

Bij mijn zoektocht vond ik een prachtig plaatje van de bouw van de brug begin jaren '60. Dat wil niet voorbij laten gaan. Onlangs werd bekend dat de Van Brienenoordbrug in een dermate slechts staat verkeert dat deze eigenlijk over tien jaar vervangen moet worden, dan zal het beeld wel anders zijn.



Inmiddels wordt op Twitter gestreden om de Brug. Wie komt er het vaakst. Het mechanisme om dat te checken is de toepassing Gowalla. Ik doe er niet aan mee; ik strijd niet meer om de Brug. Ik heb hem al zo vaak bedwongen en de Brug mij. We zijn de strijd voorbij.

Dit is een eerste blog in een korte serie Bijzondere bruggen

Tengels

Blijf er dan met je tengels van af. Dat was mijn (boze) reactie toen de film Briefgeheim zich naar het einde bewoog. Na Oorlogswinter, Brief voor de Koning en Kruistocht in Spijkerbroek een verfilming van één van mijn favoriete kinderboeken. Waar al deze films op een aanvaardbare manier afweken van de verhaallijn (bij Kruistocht was het op het randje), gaan de makers hier helemaal van het pad af. En waarom?

*spoiler*
Wat is er mis met het originele verhaal van Jan Terlouw? Het begint al met de setting van de film. Hoofdpersoon Eva woont op een werf, boezemvrienden Thomas en Jackie naast haar in een hotel aan wat ik als Vinkeveense Plassen heb begrepen. Het rijtjeshuis met de heg uit het boek was niet spectaculair genoeg. En dan gaat het meteen verder fout. Dat je mobieltjes, Ipods en andere moderniteiten ten opzichte van de jaren '70 inpast in zo'n verhaal is logisch en zelfs wel aardig. Maar de manier waarop Eva de brief vindt, de gang van zaken tijdens de verdwijning, het karakter van de 'foute' partij, had gewoon volgens de lijn van het boek kunnen worden uitgewerkt. De apotheose van het boek wordt volledig genegeerd. En sinds het ik boek voor het eerste las heeft het plaatsje Vierhouten een ongekende aantrekkingskracht. Nunspeet kan ik nooit loszien van een stenengooiende Thomas. Majoor Brandsma is geen sukkelige spion, maar er is een criminele organisatie die wordt geleid door dezelfde schurk die in Penoza speelt. Fail, fail, fail. Tot de pauze hoop je dat het dan goed komt en de belangrijke elementen in het boek, zoals juffrouw Tijnsma, de gooicapaciteiten van Thomas en het schoolkamp in Vierhouten, nog terugkomen.

Niets is minder waar. Waar in het begin sommige zaken nog wel kloppen, zoals het verdachtmaken van Eva's vader en de ruzies tussen haar ouders, gaat het verhaal op het einde totaal op de helling. Dat Jan Terlouw hiermee heeft ingestemd, zoals blijkt uit het voorwoord van de 'filmeditie' van het boek. Onbegrijpelijk. Zwaar teleurgesteld zakte ik weg in mijn stoel, terwijl de twee spruiten aan weerszijden het verhaal aandachtig volgden. Ze vonden het een leuke film en best spannend. Ik verborg mijn teleurstelling enigszins, wetende dat ze het boek nog kunnen gaan lezen. Misschien zijn zij dan wel teleurgesteld, omdat het helemaal niet op de film leek..

Er is in 1983 een TV-serie gemaakt die volgens mij veel meer het verhaal volgt en waar Leontine Ruiters (Borsato) Eva speelt. Kijken of die nog op te sporen is. [reeds gedaan]