Canto op herhaling

Deventer heeft iets met de Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Vorige jaar schreef de VdH al een recentie van de eerste uitvoering ever op orgel. Er lopen dichters rond die -what else- een gedicht maken en eind juni werd de Canto uitgevoerd op de vertrouwde vier vleugels. Gisteren ging de orgelversie op herhaling. Een speciaal concert waarin er naast het orgelwerk ook gedanst werd. Hoewel Sjaak zelf een beetje Canto-moe aan het worden is was het een mooie gelegenheid om eens met vaders op stap te gaan. Die als geschoold organist onder de indruk was vorig jaar en dat gisteren wederom was. Vandaag luisterde ik de CD en het begint een beetje te dagen, maar de piano's hebben nog steeds mijn voorkeur. De Soefi-dans, uitgevoerd door derwisjen, was matig te zien en het publiek was erg onrustig. Het eindeloze gedraai was even knap (hoe word je niet duizelig) als slaapverwekkend. De intentie was duidelijk (beiden vormen van dans en muziek hebben eindeloze herhalingen) en had wellicht goed kunnen uitpakken als de ambiance beter was geweest.

Wat nog het meeste indruk maakte waren de spontane en oprechte toespraakjes van Nebahat Albayrak. Als verantwoordelijke voor het integratiebeleid, waar ze zelf de belangrijkste exponent van is, was ze uitgenodigd. Ze gaf aan dat vooral het muziekstuk zelf de aanleiding was om te komen, aangemoedigd door haar secretaresse die het stuk al kende. En dat beviel Sjaak wel; niks politiek correct gedoe, maar gewoon omdat je iets mooi vindt kom je. Zo zou het moeten zijn. Dat je ook rustig iets niet leuk kunt vinden en dat los van de correctheid kunt zeggen. En dat je ook heel enthousiast kunt worden van mooie initiatieven zoals in Deventer. Albayrak deed het, met een onmiskenbaar Rotterdams accent en dat deed Sjaak wel even gloeien.