Fietscultuur

Nico kwam met het idee en trakteerde ons uiteindelijk alsnog en alvast voor onze verjaardagen. Een bezoek als Fietsgroep aan het theater. Weliswaar een voorstelling over fietsen, dus dicht bij huis, maar voor ons stelletje cultuurbarbaren toch een heuse doorbraak. Alhoewel: op culinair vlak zijn we ook gegroeid in de loop der jaren zoals Sjaak al eerder bescheef. Aldus vierden we dit jeer onze nieuwjaarsborrel niet bij één van ons thuis, maar in Frascati te Amsterdam. De voorstelling was...., tja wat was het?
Leuk en vermakelijk was het zeker, verrassend ook, beslist knap bedacht en vooral bij vlagen origineel in de uitvoering. Maar écht pakkend was het niet. Daarvoor was het mij iets te veel effect en te weinig lijn, voor zover we als fietsvandalen dat natuurlijk kunnen en mógen beoordelen. De teksten waren geschreven door Peter Winnen, maar die heeft in zijn boeken al laten merken dat hij het plezierig vindt om de zaken ingewikkeld te formuleren. Staat waarschijnlijk intellectueel, maar een wielrenner is nu eenmaal van de straat en ook dat chlicé is waar. Ook nu weer iets te kunstig gefomuleerde teksten en gezochte metaforen. Een lijn ontbrak dus, het was een gang van wielercliché naar wielercliché. Veel, van wat in de twee meter wielerliteratuur van Sjaak’s boekenkast staat beschreven, kwam voorbij. Maar veel ook niet. Het feit dat het bekende stuff was was maakte het stuk wel herkenbaar en toegankelijk voor een breed publiek. Vooral de manier waarop de combinatie camera-beamer daarbij werd benut was knap en goed gevonden. De makers van de voorstelling zijn absoluut ingewijden, zelfs de details klopten. Want een etappe over Cucheron, Grand Cucheron, Madeleine, Glandon en Alpe d’Huez is weliswaar niet erg waarschijnlijk, maar wel mogelijk. Waar ze in zijn geslaagd is de werelden van wielrenner en theater te verbinden, getuige de gang van onze Fietsgroep.