De geur van gras

Nu de winterstop voor mijn voetbalteam is afgelopen wordt ook de wekelijkse tinteling hersteld die het voetbal inmiddels teweeg brengt. Mijn aarzelingen ten aanzien van het voetbalvaderen zijn nauwelijks uitgekomen. De voorspellingen van mijn vriend André zijn wél uitgekomen: ik ben niet alleen leider maar ook trainer geworden en dat is nóg leuker om te doen. Zaterdag vroeg op is niet meer erg als je kroost daardoor kan spelen. Met spanning wachten op het moment dat de uitslagen zijn verwerkt op de KNVB-site en je kunt zien wat de concurrentie heeft gedaan. Het team, de F9, is een leuk clubje kinderen (7 jongens, 2 meisjes) dat inmiddels een eigen weblog heeft verdiend. Het team groeit, zowel in vertoond spel als in onderlinge samenhang.
Met het trainen en coachen komt mijn eigen voetbaljeugd weer boven. De spanning ´of het doorgaat´, ´tegen wie je volgende keer moet en hoe laat´ en rituelen als het klaarleggen van je spullen de avond ervoor; een basisprincipe dat ik mijn (leen)kinderen wil aanleren. Ook nog hetzelfde: de steevaste vragen van anderen ´wat het je gedaan, en -altijd erna- heb je nog gescoord? De ouders, die zich vaak iets te veel zich ermee bemoeien (al hebben wij wat dat betreft het goed getroffen). Het automatisch partij kiezen voor je eigen club als je een andere wedstrijd ziet en je je clubgenoten niet kan plaatsen. Alleen vanwege het juiste tenue weet je al voor wie je wilt zijn. Prachtig.

Maar er zijn ook verschillen want het digitale tijdperk heeft de voetbalwereld niet overgeslagen. Clubbladen bestaan niet, maar sites, email en blogs hebben het overgenomen. Geen vouwen/nieten na de training op maandag zodat iedereen woensdag het clubblad in huis heeft. Verslagen zijn meteen beschikbaar en hebben niet de rijpingstijd van enkele dagen voor de lezer. De mobiele telefoon is niet meer weg te denken. Als je medeleider in de bestuurskamer aan het zoeken is naar je tegenstander, kun jij doorbellen dat ze er al staan. En verreweg het belangrijkste: de geur van gras is vrijwel weg. We spelen 4 van de 5 keer op kunstgras en dat is net als de nieuwe communicatiemiddelen een verbetering. Het voetbal gaat vaker door, het komt het spel ten goede en je kunt het veld veel meer belasten. Maar jammer is het wel. Bijna nooit meer die muffe graslucht als je je voetbalschoenen uit je tas haalt en de pollen eraf moet halen. Tsja het is de moderne tijd hè: Het dorp van Sonneveld, maar dan op het veld dus.