Gevangen in nostalgie

Vorige week naar het Spoorwegmuseum geweest. Dat is helemaal vernieuwd en men heeft daarbij -en dat is opvallend in deze tijd- niet op een losse euro gekeken. De ontvangsthal is prachtig gerestaureerd (al bladdert het eerste stucwerk al weer), het buitenterrein is geheel overkapt en de presentatie van alle materieel is in de zogenaamde Werelden veel dynamischer geworden, zonder te vervallen in een Efteling of SixFlags achtige attractie. Kortom: de renovatie van het Spoorwegmuseum in ruim een jaar tijd is een knappe prestatie.

En toch ben ik maar matig enthousiast. Het licht kneuterige dat het museum had is er van af en is op de toegangsprijs gestort. Erger is dat het museum behoorlijk pretentieus is geworden en zich verliest in een nogal eenzijdige presentatie. Alsof het spoor na de stoomtrein is opgehouden zich te ontwikkelen. Prachtig hoor dat koper, staal en historisch verantwoorde spul, maar er is daarna een hoop gebeurd. Er is geen aandacht voor de rol van het spoor in het huidige tijdsgewricht en dat was er voorheen wel zij het met een ‘over the top’ Holland Railshow en een wat sneue modellenshouw van de TGV en ICE. Wat een mogelijkheden hebben ze hier laten liggen om te laten zien wat het spoor in de komende 50 jaar kan betekenen. Zowel op de langere afstand, als in het stadvervoer. Succesverhalen als de Duitse S-Bahn, Parijse RER en Spaanse Cercanías komen niet aan bod. Er hadden interactieve simulaties kunnen worden bedacht, dilemma’s rond tracéplanningen en inpassing in huidige infrastructuur uitgewerkt. Dit had het deel van het museum kunnen zijn waar het echt interactief voor kinderen had kunnen zijn, leuk voor scholen bijvoorbeeld. Nu heb je het na één bezoek wel gezien, is de geschiedenis wel bekend en ga je niet snel nog een keer de forse entree betalen voor en kleiner rondje in de verkorte Jumboexpress.

Het gebouwtje van de Holland Railshow staat nog leeg. Wie weet volgt men binnenkort alsnog Sjaaks adviezen op.