Hemelpoorten
Vandaag is mijn trouwdag. Althans, die van mijn ex en mij. Inmiddels zijn we bijna even lang gescheiden als getrouwd geweest, maar 12 mei zal altijd aan ons trouwen verbonden blijven. Ik moest eraan denken toen ik mijn favoriete orgelwerk van Bach voor de zoveelste keer afspeelde. Mijn vader speelde in de 'bijeenkomst' die we zeven jaar geleden hielden op mijn verzoek een werk van Bach terwijl we in de kerk zaten. En dat terwijl -toen ik mijn ex-vrouw net leerde kennen-, lang daarvoor, mijn toen-schoonmoeder me toefluisterde: 'houd je van orgelmuziek? wees er terughoudend mee, want H. heeft een buurman gehad die niet anders luisterde en ze heeft er tabak van'.
Ik kroop die dag naast hem op de orgelbank terwijl hij zijn laatste maten op de klavieren speelde. Dat is zo met elkaar verbonden: kerk, orgel, Bach en mijn vader. Als kind glipte ik door de koorleden heen naar boven als mijn vader op het orgel nog speelde, terwijl de kerk uitliep. Helaas kan hij niet meer spelen en ook het luisteren naar Bach gaat hem moeizaam af. Zijn gehoor heeft hem in de steek gelaten; voor een musicus in hart en nieren een hard gelag. Zijn liefde voor Bach en het orgel in het bijzonder zijn echter voldoende overgedragen.
Wat blijft is dat monumentale werk van Bach: de Passacaglia. In het tweede deel, de fuga (die je beluistert als je het plaatje aanklikt) gaan wat mij betreft de hemelpoorten open, zoals hij zou zeggen. Speciaal voor mijn vader (al is hij niet degen die op het plaatje staat).
Posts
3 opmerkingen:
daar heb je je vader in zijn hart geraakt .Steef .ontroerend stukje dat hij zeker wil bewaren .
Heel jammer dat hij zelfs de Passcaglia niet mer als muziek ervaart
Oef, orgel. Waarom toch, als het clavecimbel, de stem, de cello, het kistorgeltje desnoods bestaan?
(Hoewel ik goede herinneringen heb aan mijn tijd als 'knoppenrukker', als registerassistent.)
@Ina
Dat heb ik nou met een clavecimbel...
Nerveus getik, terwijl een vleugel al zo mooi klinkt.
Een reactie posten