Dát was een fijne reis!

Tegenwoordig reis ik vrijwel uitsluitend zakelijk met de trein en daarbij maak ik gebruik van het recht om dat in de 1e klasse te mogen doen. Op weg naar Doesbrand, die directeur is van een fijn theater annex cultureel centrum, zat ik weer eens in de 2e klasse. Geen serieuze pakken die geconcentreerd stukken lezen, elkaar verstoord aankijkend bij elk onverwacht geluid of desnoods een beschaafd tukje doen, maar de doorsnee samenleving in een cabine van pakweg 15 bij 5 meter. Wat zag mijn oog?

In Utrecht stappen er drie jongens van rond de 20 met koffers in. Zo uit Salou of een ander oord aan een van die Costa's. O jee, dacht ik. Een half uur drank, stoer doen en neuken zal nu wel passeren. Niets van dat alles. De jongen praatten op gedempte toon, zelfs bij de onvermijdelijke telefoontjes die gevoerd moesten worden met de mobiel. Ze hadden een leuke vakantie gehad, maar ik kon me zowaar concentreren op mijn stukken, zodat er veel langs me heen is gegaan.

Amsterdam Centraal: er ploffen binnen de seconde van twee kanten drie mensen neer in het krappe vierzittertje dat ik tot dan voor mijzelf heb. Naast me een cultureel type met een grote map en een kunstzinnige maar ook onbehoorlijk groot uitgevallen agenda. Belt direct, doch beschaafd naar huis dat ze er iets voor half 7 zal zijn. Dit zit dan tot Alkmaar naast me reken ik uit. 'Ik maak het kort want er zitten hier mensen stukken te lezen', sluit ze af. Bijna voel ik me beschroomd, maar in het vierzittertje naast ons hebben de Salou-mannen plek gemaakt voor vier verse krachten. Stuk voor stuk aan het lezen.

Tegenover me een stel, of niet; dat wordt niet helemaal duidelijk. Hij is kort, geblokt, Mediterraan, stug maar niet onvriendelijk in zijn uitstraling. Zij heeft iets om haar heupen wat sommigen nog wel een rokje zullen noemen. Zelf aarzel ik, maar relevanter: ze kan het geval méér dan hebben. Ze heeft een grote mond met dito tanden die niet te missen zijn. Haar bruine ogen zijn prachtig en haar uitstraling is stijlvol en vriendelijk. Ze is onrustig; loopt meerdere malen van haar plek en wisselt die uitstapjes uit met korte (telefoon)gesprekjes. Ze voert deze in zowel het Spaans en Nederlands én beide door elkaar heen. Bij Heiloo vraagt ze bezorgd of ze Alkmaar heeft gemist, maar ik stel haar gerust. Ze belt vervolgens nog even voor de zekerheid om te melden dat ze op tijd thuis is.

Aan de overzijde probeert een slungel van een jongen contact te maken met het Chinees-Indische meisje dat -net als hij met oortjes in- aandachtig in een medisch boek leest. Het meisje reageert nauwelijks. Hij probeert nog twee maal contact te leggen, maar tevergeefs. Het zal nog wel een contactoproepje worden in het huisblabd van de NS denk ik. Hij wordt vervolgens gebeld; een fijne afleiding voor het blauwtje dat hij aan het lopen is en zodoende weet ik dat hij doodop is en telkens in slaap dreigt te vallen. Goed dat zijn beoogde liefje dat bespaard is gebleven. Zij meldt bij het uitstappen later dat ze ontevreden is over haar stages. 'Anderen mogen veel meer doen bij ingrepen dan ik, zo leer ik niks en is het saai'. Inderdaad iets medisch dus; waarschijnlijk in haar co-schappen.

In Alkmaar besluit ik hierover te gaan bloggen en maak ik notities. Zoveel te zien, zoveel gebeurd. Op dat moment ploft er een grote vent neer die heel veel ruimte inneemt, in alle opzichten. Zijn knieën raken bijna mijn gezicht, zijn blikje cola houdt hij zo nonchalant mogelijk vast en hij begint ongegeneerd te bellen over de onrust die ze die avond zullen gaan schoppen. Daarna komt er een verzameling van een hanekam/gezichtspiercing waar een gezicht tussen zit naast zitten en zetten hun gesprek op zeer luidruchtige toon voort. Een lekker stelletje. Net voor mijn uitstappunt zijn mijn notities af.

Ongelofelijk hoe mensen via mobiel, hun gedrag en luide gesprekken toch zichzelf volledig blootgeven. In bijna anderhalf uur ben ik -ongewenst- een hoop te weten te komen over wildvreemden. Het blijft verbazend. Op dat moment SMS't de VdH op mijn Blackberry. Op mijn mobiel belt Doesbrand tegelijkertijd om te vragen waar ik ben. Ik besluit het allemaal even over te laten gaan en later terug te bellen. Ben ik toch een tweedeklasser!?