Ongewervelde dieren

We komen gelijk aan aan bij onze vaste plek tussen zijn en mijn werk. Zijn werk is mijn oude werk. Het is weer tijd voor een intervisiebijeenkomst, al mag dat niet zo heten. Want intervisie schijn je gestructureerd te doen en je kunt er voor leren. Ok, dan noemen we het bijpraten. Maar het is meer. Op de restanten van onze ruim acht jaar van samenwerken, die bijna een hebben we een mooie nieuwe vorm van contact gevonden. Hij is oprecht geïnteresseerd in mijn nieuwe werk. Herkent de problemen en waardeert de manier waarop ik ze aanpak. Er zijn goede tips en adviezen en in de toekomst ook wel mogelijke samenwerkingsverbanden. Ik ben uiteraard belangstellend naar mijn oude toko, maar heb het inmiddels goed los kunnen laten. Er zijn nieuwe keuzes gemaakt, die mij logisch lijken en vooral doorgang moeten vinden. Als ik het werkplan voor dit jaar zie, plus de producten- en dienstencatalogus (eindelijk is ie af) voel ik afstand en trots-met-terugwerkende kracht tegelijk.

We nemen de wereld door. Scherp analyserend over en weer, relativerend waar nodig en wat ons altijd heeft gebonden: met humor en taalgrapjes elkaar de loef af proberen te steken. We zijn het eens over de slappe bestuurders die we tegenkomen. Slechts weinigen zijn gezegend met een rechte rug en ze tonen doorgaans weinig ruggengraat. 'Wil je hogerop komen dien je te behoren tot de ongewervelde dieren', roept Coef! Het is weer erg prettig om zo bij te praten en te lachen. De tijd vliegt om en ik wurm mij los uit de nastoot die we voor Broers houden. Wordt vervolgd.