Waarom ook niet?

*Elm@lert: sportgerelateerd blogje*
De hardloopkleren waren al aan, toen ik mij bedacht dat het de ideale dag was om alsnog te gaan schaatsen. De afgelopen week had ik er niet aan gedacht dan wel geen zin. Waarom ook niet? Vandaag was het perfect weer ervoor: koud, weinig wind, stralende zon en bovenal: nog een laatste vakantiedag. Kortom: de ijzers opgezocht en in de auto naar het Henschotermeer. Vlak bij waar afgelopen zaterdag nog de glorie lag. Afgezien van een paar laffe baantjes op een slootje bij mijn vorige huis, was het toch alweer twaalf jaar geleden dat ik de schaatsen onderbond. Met destijds een heroïsche tocht Stavoren - Enkhuizen, waar godzijdank het ijs het hield, maar waar ik doodziek van thuiskwam met een forse griep. Terzake: het was direct vertrouwd toen ik eenmaal op weg was. Schaatsen verleer je niet, al moet worden gezegd: Sjaak geen grootse schaatser. Ik beheers de beweging, meer ook niet. Desondanks legde ik in het verleden tochten vnan zo'n 75 km op een dag af. Daar was ik vandaag niet voor gekomen; even weer ssnuiven aan de sfeer van weleer. En voor een substantiële afstand waren mijn schaatsen ook veel te bot en het parcours (een rondje van dik 2 km) niet geschikt. Het ging erom weer het gevoel te hebben om over het water te glijden waar we over ruim een half jaar weer in zullen zwemmen. Dat gevoel was er en na een dik uur was het ook wel weer genoeg. Tevreden keerde ik huiswaarts, wetende dat ik zo maar weer dik tien jaar niet meer op het ijs zal kunnen staan. Soit. Onderweg ging ik -eenmaal weer op de wal- op mijn badslippers nog lelijk onderuit en had ik zomaar iets kunnen breken. Het bleef bij de schrik en wat troostende woorden van de dienstdoende boswachter.
Straks nog even op de hometrainer om even 'echt' te sporten vandaag.